Gdyby w Kanie Galilejskiej odbywało się wesele bogatych i zapobiegliwych ludzi, którym nigdy niczego nie zabrakło, Jezus nie mógłby uczynić swojego pierwszego cudu. Gdyby zabrakło tej jednej osoby o sercu czystym jak serce dziecka, gotowej poprosić o niemożliwe, Jezus nie uczyniłby cudu. Gdyby słudzy, zamiast natychmiastowego i całkowitego posłuszeństwa, odmówili napełnienia naczyń wodą albo wypełnili je tylko do połowy, Jezus miałby związane ręce. Ubóstwo pary młodej, czyste serce Matki Bożej i posłuszeństwo sług sprawiły, że cud w Kanie się wydarzył. Bóg miał szansę zadziałać.

Tajemnica chrztu Jezusa

  W starożytnym Izraelu funkcjonowało powiedzenie, które zrozumiałe było jedynie dla osób z tamtego kręgu kulturowego. Otóż gdy młody mężczyzna poznawał kobietę, z którą chciał się ożenić, mówił swoim rodzicom, bliskim i znajomym, że „znalazł wreszcie sandały na swoje stopy”. Wszyscy rozumieli, że znalazł kogoś, z kim mógłby pójść na koniec świata. Dziś w Ewangelii Jan Chrzciciel mówi o Jezusie: Nie jestem godny rozwiązać Mu rzemyka u sandałów. Przedstawia więc Zbawiciela – używając obrazu sandałów – jako oblubieńca, pana młodego, gotowego poślubić ukochaną i pielgrzymować z nią po ścieżkach codzienności. Tą oblubienicą jest Kościół, jest ludzkość, jest wreszcie moja dusza. Tajemnica chrztu Jezusa ujawnia nam Jego solidarność z nami, grzesznikami, i Jego wielką miłość, która każe pójść tam, gdzie idzie oblubienica.?

Na Nowy Rok 2022 od Narodzin Chrystusa życzę całej Wspólnocie parafialnej: księżom, siostrom,  wszystkim współpracownikom świeckim, poszczególnym wspólnotom i tym, którzy przez modlitwę, i przyjmowane sakramenty w naszym kościele tworzą tę wielką Wspólnotę noszącą imię Wniebowzięcia NMP we Władysławowie, by był to rok łaski od Pana.

Życzę Wam abyście ten rok mogli przeżyć w zgodzie z Bogiem, ze światem i z sobą.

Życzę Wam narodzin nowych marzeń, za którymi pozwoli Wam w tym Nowym Roku gonić Bóg. Życzę Wam własnego skrawka nieba na ziemi!    Wiary w dobro! Szczerego uśmiechu! Dużo! Zawsze! Dla wszystkich! Błogosławionego Roku!!!

„Na początku było Słowo” – to wielka prawda o tym, że Bóg jest u początku wszystkiego. Prawda, która dotyczy istnienia każdego z nas. „Odwieczne Słowo stało się małe – tak małe, że zmieściło się w żłobie. Stało się dzieckiem, aby Słowo było dla nas uchwytne. W ten sposób Bóg uczy nas kochać maluczkich. Tak uczy nas kochać słabych” (Benedykt XVI). Na drogach naszego życia potrzebujemy Odwiecznego Słowa. Potrzebujemy Jego światła i miłości. Człowiek się gubi bez Bożego światła i prawdy. Bóg stał się dla nas darem. Ofiarował samego siebie, abyśmy nie byli sami. Ofiarował nam siebie, aby nas zbawić.

W tym przedświątecznym pośpiechu, zabieganiu, sprzątaniu, robieniu zakupów nawet Ewangelia zwraca nam uwagę na pośpiech: „Maryja wybrała się w drogę i spiesząc się, poszła w górskie okolice…”. Z jednej strony niezwykłe jest to, że Maryja spieszy się do Elżbiety, ale z drugiej nie powinno nas to dziwić. Pośpiech Maryi wynika z miłości. Kto ma mocną wiarę, ten z miłością niesie Chrystusa innym. I z tym nie wolno się ociągać. Pośpiech Maryi dotyczy życia duchowego i przypomina nam, abyśmy byli równie zapobiegliwi, jeśli chodzi o naszego ducha, abyśmy z zapałem przygotowywali się do narodzin Pana..

Dzisiejsza Ewangelia stawia nam przed oczami postać Jana Chrzciciela, człowieka mocnego wiarą, prowadzącego surowy tryb życia. Jest on głosicielem nawrócenia, heroldem nadchodzącego Mesjasza. Ludzie przychodzą do niego z pytaniem, jak mają żyć. Jan Chrzciciel daje konkretną odpowiedź, że powinni dzielić się tym, co mają; nie używać siły wobec innych ludzi; być uczciwi w swej pracy. Zatem nawrócenie, do którego wzywa Jan Chrzciciel, ma w praktyce oznaczać konkretne gesty uczciwości, sprawiedliwości i solidarności. Dobro zawsze dokonuje się w pewnym trudzie. Jednak to ono prowadzi do głębokiej radości. Dlatego ważne jest uważne słuchanie głosu Jana Chrzciciela i zastosowanie jego wskazań w życiu.

Jest czas Adwentu, czas oczekiwania. Wykorzystajmy go dobrze, aby przygotować drogę Panu. Wyjdźmy na pustynię, aby się wyciszyć i modlić, i usłyszeć głos Boga. To trudne w codziennym życiu, ale spróbujmy znaleźć chwilę dla Pana. Pomódlmy się, przeczytajmy fragment Ewangelii i zastanówmy się nad naszym życiem, nabierzmy dystansu wobec problemów. Ustawmy na nowo naszą hierarchię wartości: Bóg i miłość, bliźni… Stańmy w prawdzie i zacznijmy pracować nad sobą. Niech pomoże nam w tym postawa Jana, człowieka wielkiej pokory, który wie, że najważniejszy jest Pan.

Jezus opisuje swoje drugie przyjście na ziemię. Zjawiska, jakie będą temu towarzyszyć, wywołają strach i przerażenie, ale On nie chce napełniać naszych serc strachem. Jego powtórne przyjście to wypełnienie danej nam obietnicy, dopełnienie odkupienia. Bóg nas kocha, jest miłosierny. Zatem oczekujmy Pana z odwagą i nadzieją. Wypełniajmy przykazania dane nam przez Boga, a będziemy gotowi na spotkanie z Nim, kiedy przyjdzie z całą swoją mocą i chwałą.

Królestwo Chrystusa nie jest z tego świata. Ono jest dalekie od wojen, nienawiści, egoizmu. Jezus przyszedł dać świadectwo prawdzie, królować w naszych sercach, abyśmy codzienność wypełniali miłością, pokojem, sprawiedliwością i prawdą. On chce, abyśmy przeżywali Jego królowanie przez dar z siebie samych wobec innych, przez ofiarność. Abyśmy żyli wiarą, nadzieją i miłością, abyśmy żyli Jego Ewangelią. Czy pamiętamy o tym, podejmując ważne życiowe decyzje? Czy Chrystus króluje w naszym życiu?

Kiedy słyszymy o różnych katastrofach i zbliżającym się końcu świata, ogarnia nas lęk i przerażenie. Dzisiejsza Ewangelia mówi o końcu świata i przyszłych wydarzeniach. Pierwsze przyjście Pana dziejów i historii dokonało się w pokorze i uniżeniu, przy drugim Pan objawi się w chwale. Nie wiemy, kiedy to nastąpi, dlatego Jezus prosi, byśmy byli w ciągłej gotowości. Bóg pragnie, aby nasze serca zawsze były otwarte. Pozostawił nam czas, by się nawrócić, wyznać grzechy i pojednać się z Nim, z innymi i ze sobą.

Ludziom bogatym, którzy wrzucają wiele do skarbony, niczego nie brakuje, nie ponoszą oni żadnej straty. Natomiast uboga wdowa, która wrzuca dwie drobne monety, oddaje wszystko, co ma na swoje utrzymanie. Jej dar jest dobrowolny. Nie ogłasza tego wokół siebie. Tylko Bóg widzi jej gest. Jezus z pokorą wdowy zestawia pychę i obłudę uczonych w Piśmie. I to właśnie uboga, prosta kobieta, która wypełnia przykazanie miłości Boga, jest prawdziwym nauczycielem. Ona oddaje Mu wszystko i zawierza Jego Opatrzności. Bóg zawsze patrzy na nasze serce. Wielkość naszego daru wobec Boga zależy od wielkości miłości.

KAZANIE ESPRESSO – Co to znaczy miłować
Dziś Jezus mówi o miłości, miłości Boga i bliźniego. Miłość jest jedna. O tym, czy ktoś kocha Boga, świadczy jego postawa wobec bliźniego. A jeśli ktoś kocha bliźniego, to ma to swoje źródło w miłości do Boga. W miłości nie ma miejsca na półśrodki. Trzeba miłować całym sobą. Bóg chce całego serca, umysłu i całej duszy. Kocha się bezwarunkowo, w sposób nieograniczony i ponad wszystko. Miłość polega na oddaniu Bogu całego swojego życia, oddania Mu wszystkiego, co się posiada, tak jak uboga wdowa, która wrzuciła do skarbony wszystko, co miała. Wyrazem miłości jest także okazywanie szacunku, wierność, służba. Kto kocha, ten przestrzega przykazań. Czy jesteśmy gotowi na taką miłość?

Wiara uzdrawia, daje światło, przejrzenie. Warto o tym pamiętać, bo bardzo często w życiu jesteśmy jak ten niewidomy pod Jerychem. W chwilach trudnych, gdy szukamy Boga, wołamy do Niego. Chcemy, by nas usłyszał i pomógł nam. Ale świat i inni ludzie próbują zagłuszyć i nas, i Boga. Nie chcą, by nasz głos dotarł do Niego, aby On mógł odpowiedzieć. Zagłuszają kolorowymi reklamami, a nawet ateistycznymi billboardami, zakłamując rzeczywistość. Tymczasem „żebym przejrzał” dosłownie po grecku oznacza: „żebym spojrzał w górę”. Te słowa powinny być naszą codzienną modlitwą, abyśmy podnieśli wzrok, spojrzeli w górę i widzieli Jezusa w naszym życiu.

Uczniowie Jakub i Jan są wierni, swoją przyszłość wiążą ze swoim Mistrzem. Mają zapał, są ambitni, pragną władzy. To nic złego. Tyle tylko, że myślą w kategoriach czysto ludzkich. Jezus zaprasza nas, abyśmy Mu towarzyszyli i potrzebuje zapału ludzi, ale w dziele odkupienia. Uczniowie, których powołał Jezus, nie są doskonali. My też jesteśmy słabi. Ale gdy powierzymy Mu swoje życie, On nas umocni. Zmieni kierunek naszej energii – staniemy się ludźmi gotowymi do poświęceń, do ofiar, ludźmi pragnącymi mieć udział w Jego zmartwychwstaniu.

Zadajemy wiele pytań. Najczęściej dotyczą spraw bieżących. Dzisiejsza Ewangelia zwraca naszą uwagę na całkiem inne pytanie: „Nauczycielu dobry, co mam robić, aby osiągnąć życie wieczne?”. Czy nasze zabiegane pokolenie pyta o to, jak żyć, by się zbawić? Czy w ogóle myślimy o życiu wiecznym? W trosce o nasze życie Jezus wskazuje nam, że drogą do wieczności jest wierność przykazaniom Bożym. Czy zachowujemy je? To bardzo ważne, ale Jezus idzie jeszcze dalej. Przestrzega nas przed zniewoleniem rzeczami materialnymi, nieuporządkowanym przywiązaniem do nich. Czy potrafimy zrezygnować z rzeczy tego świata dla największego dobra, jakim jest Bóg?

„Bóg stworzył ich mężczyzną i kobietą” – to słowa, które przypominają prawdę o związku małżeńskim i jego boskim pochodzeniu, o równości mężczyzny i kobiety oraz wierności. „Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela”. Małżeństwo błogosławi sam Bóg. Małżeństwo to rzeczywistość duchowa, to sakrament. Zawierając związek małżeński, potrzeba dojrzałości i wiary. My jesteśmy słabi, ale oddawajmy nasze relacje Bogu – i nie tylko te małżeńskie – niech On przemienia je swoją miłością i wzmacnia nasze nadwątlone siły swoją mocą. On jest naszym Bogiem, a my Jego dziećmi.

Jezus przestrzega nas, abyśmy nie byli powodem do grzechu dla innych, aby nasze zachowanie nie budziło zgorszenia. Woła też, abyśmy my sami wyrzekli się grzechu, aby mieć życie wieczne. W takiej sytuacji Jezus nawołuje do radykalnej przemiany. To wszystko, co prowadzi do grzechu, powinno być zniszczone. Zatem poszukajmy przyczyn naszych grzechów, aby je usunąć ze swojego życia, by mogło wzrastać dobro. Grzech rani nie tylko grzesznika, lecz także miłość Bożą i wspólnotę Kościoła. Walczmy zatem z nim w każdy możliwy sposób służyć, trzeba naprawdę kochać. To miłość do innych, opieka nad słabymi czyni z nas ludzi wielkich.

„Jeśli ktoś chce być pierwszy, niech będzie ostatni ze wszystkich i sługą wszystkich!”. Wszyscy mamy skłonność do wywyższania się, wielu szuka wielkości, prestiżu. Nawet uczniowie chcą odnieść sukces przy Mistrzu. Tymczasem stanie po stronie Boga to przede wszystkim służba. Jezus dowodzi swej wielkości, uniżając się i jako sługa staje na ostatnim miejscu. Co więcej, zostaje wydany w ręce ludzi. Jest sługą do końca, aż po krzyż. Aby móc służyć, trzeba naprawdę kochać. To miłość do innych, opieka nad słabymi czyni z nas ludzi wielkich.

Piotr wie, kim jest Jezus. „Ty jesteś Chrystusem” – mówi. Jednak ma własne wyobrażenie Mesjasza, który powinien wyzwolić Izraela spod władzy Rzymian. Ale to jest tylko ludzkie myślenie. Plan zbawienia jest inny: Mesjasz ma cierpieć i zostać zabity, ale zwycięży śmierć i zmartwychwstanie. On przyszedł, aby odkupić nasze grzechy. Przyjmijmy to z miłością zamiast sprzeciwiać się zamysłom Bożym jak Piotr. Wiara bez dzieła męki, bez krzyża nie jest wiarą chrześcijańską – pisał teolog Hans Urs von Balthasar. Starajmy się żyć tajemnicą męki Jezusa. Ona pokonuje nasz egoizm i daje wielkie owoce duchowe.

Słowa „otwórz się” skierowane do głuchoniemego odnoszą się nie tylko do cielesnego uzdrowienia, one oznaczają też otwarcie się tego człowieka na działanie łaski. My też potrzebujemy otwarcia się na działanie łaski, słowa Bożego i Bożej miłości, byśmy doświadczyli uzdrowienia, by Pan w nas działał i zmieniał nasze życie. Potrzebujemy też otwarcia się na drugiego człowieka, aby chcieć go poznać, mieć dla niego czas na zwykłą rozmowę, na podzielenie się z nim Dobrą Nowiną czy pomoc mu. Człowiek jest istotą społeczną. Potrzebujemy innych, to nasza podstawowa potrzeba. Nie zapominajmy, że Jezus przyszedł na ziemię, by nawiązać kontakt z człowiekiem.

Patrząc na otaczający nas świat, widzimy przede wszystkim to, co zewnętrzne. Podobnie postrzegamy drugiego człowieka. Bóg jednak widzi inaczej. Patrzy na serce, przenika je. Jezus w dzisiejszej Ewangelii znowu konfrontuje się z faryzeuszami i ich zewnętrzną religijnością. Uświadamia ich i nas, że relacja z Bogiem to nie tylko czczenie Go wargami. Ważna jest bliskość serca. Jezus idzie jeszcze bardziej w głąb. Przypomina, że to z wnętrza, z serca ludzkiego pochodzi to wszystko, co jest złem i rani człowieka. Dlatego jeśli pragniemy, aby świat był lepszy, musimy zmienić coś we własnym sercu.

Pytanie: „Czy i wy chcecie odejść?” w chwilach próby Jezus zadaje także nam. Jego nauka jest trudna i wymagająca. Czy my ufamy Jezusowi? Czy wierzymy? Wielu współczesnych ludzi woli się nie angażować w to, co jest trudne, i by żyć wygodnie, pozostaje obojętnymi. Tymczasem Jezus domaga się konkretnej, opartej na wierze decyzji. Kocha nas i ufa nam, dał nam wolną wolę. Do nas należy decyzja, czy zostajemy z Nim, czy odchodzimy. Pamiętajmy jednak, że tylko On ma słowa życia wiecznego

Co to oznacza? To znaczy uwielbiać Boga słowem i życiem tak jak Maryja. Każde nasze spotkanie z Bogiem, każdą naszą modlitwę zaczynajmy więc od uwielbienia Boga w Jego dziełach. Uwielbiajmy Go za Jego obecność. Dziękujmy za to, czego doświadczamy, za Jego niepojętą miłość, którą nas obdarza, za dobro. Z miłością przyjmijmy Jego plan na nasze życie, zaufajmy Mu, żyjmy blisko Niego. Niech napełnia nas swoją mocą, abyśmy mogli pokonać nasze trudności w życiu codziennym. I z radością służmy bliźniemu. A wszystko na chwałę Boga.

Jezus zapowiada Eucharystię. Nazywa siebie prawdziwym chlebem z nieba. A ten, kto wierzy w Chleb Życia, ma życie wieczne. Eucharystia dla nas, wierzących, jest obecnością Jezusa z nami aż do końca świata. Dlatego dzisiaj przypominamy sobie, jak ważne jest uczestnictwo we Mszy św., jak potrzebna jest nam adoracja Najświętszego Sakramentu i praktykowanie tzw. nawiedzenia Najświętszego Sakramentu w ciągu dnia. Dla św. Jana Pawła II adoracja Najświętszego Sakramentu była punktem odniesienia dla podejmowanych decyzji i czynów. Jezus tak bardzo nas kocha, że jest z nami obecny w Eucharystii. Daje nam siebie za pokarm. Pragnie, abyśmy mieli życie. Czy jest coś piękniejszego?

Jezus pokazuje nam, jak bardzo bliski jest Mu człowiek. Cud rozmnożenia chleba, którego dokonuje, jest objawieniem Jego łaski wobec ludzi. Jego miłość nie ma granic. Dzisiejsza Ewangelia zachęca do zastanowienia się nad tym, czego Jezus dokonał dla nas, czym nas obdarzył i co wciąż nam daje... Na pewno daje nam siebie. Hans Urs von Balthasar napisał, że Jezus działa jak beztroski Rozrzutnik, ale jednocześnie nie pozwala, aby coś się zmarnowało. Każe zebrać resztki, aby uczniowie i Kościół mieli zasoby pokarmu dla wszystkich potrzebujących. Nie możemy zmarnować daru, który otrzymujemy od Boga. Nie możemy zmarnować dobra i miłości.

Jezus dostrzega zmęczenie uczniów i prosi: „Idźcie sami na miejsce odludne i trochę odpocznijcie”. Ta zachęta skierowana jest również do nas. On widzi, jak bardzo jesteśmy zabiegani, staramy się wypełniać wszystkie obowiązki zawodowe i rodzinne, i doskonale nas rozumie. Pozwólmy, aby Jego słowa troski do nas dotarły. Znajdźmy czas na wyciszenie, by po prostu z Nim pobyć, wsłuchać się w Niego. Zapewne Jezus sam chciałby znaleźć chwilę na odpoczynek, na który posyła swoich uczniów, ale Jego miłość do człowieka jest pierwsza. On w miłości do ludzi nie ustaje, bo troszczy się o ich zbawienie. Jezus lituje się nad ludźmi garnącymi się do Niego jak owce, które nie mają pasterza. On daje mi miłosierdzie i umacnia swoim słowem.

Dlaczego Jezus wybrał takich, a nie innych apostołów? Ewangelia nie mówi nic na temat ich cnót, mądrości czy daru wymowy. Jezus nie kwalifikuje owych Dwunastu według kryteriów przydatności. Stosuje typowy dla siebie wyznacznik, jakim jest miara serca i miłości. A jeśli czegoś po ludzku brakuje apostołom do właściwego wypełnienia misji, to zostaje im to dodane przez samego Chrystusa. To, co najważniejsze, już otrzymali – władzę nad duchami nieczystymi. Panie, Ty jesteś naszą mocą i siłą, poślij nas.

Najtrudniej być świadkiem wiary wśród najbliższych, w gronie przyjaciół. Kiedy wokół nas brakuje zaufania i zawierzenia Bogu, a ludzie kierują się jedynie własną mądrością, doświadczamy sytuacji Nazaretu. Dopóki człowiek zamyka się na prawdę, na obecność Boga w swoim życiu, nie jest możliwa jakakolwiek przemiana, wewnętrzne uzdrowienie. To grzech niedowiarstwa nie pozwala postępować w wierze. Święty Augustyn w jednym ze swoich kazań mówił o oczach serca i oczach wiary. Podkreślał, że oczy wiary są lepsze, silniejsze niż wzrok cielesny.

Dziś czytamy o ludziach niezwykle zdeterminowanych – kobiecie cierpiącej na krwotok i przełożonym synagogi, któremu właśnie umarła córka. Kobieta wydała już wszystkie swe oszczędności na lekarzy, ale żaden z nich jej nie pomógł. Pomocy wokół szukał zapewne dla swej córki również Jair, ale jej nie uzyskał. Nie poddali się jednak, przyszli do Jezusa. Przyprowadziła ich wiara. Jak widać, Pan dopuszcza w życiu pewne sytuacje, w których pomóc może tylko On sam, a wszystko po to, abyśmy mogli zyskać jeszcze więcej. Ich postawa zachęca do pogłębienia wiary w uzdrowieńczą obecność Jezusa. Niezwykłe są też Jego słowa: „Dziecko nie umarło, tylko śpi”. Jezus śmierć nazywa snem. Może to uczynić, bo On jest życiem. Dotknijmy Go, bądźmy blisko Niego, a będziemy zbawieni.

Jezus spokojnie śpi, a uczniowie okazują się ludźmi małej wiary. „Czemu się boicie? Wciąż jeszcze nie wierzycie?”. Czy nie jest to również pytanie skierowane do nas? Ile razy w trudnych sytuacjach, kiedy odczuwamy kruchość naszej ludzkiej kondycji, brakuje nam wiary w to, że Bóg jest z nami. Jezus ucisza szalejącą burzę i silny wiatr. Jednak tak naprawdę ucisza w nas wszelki chaos, nasze wewnętrzne burze. Jezus pokonuje żywioły naszych grzechów. Obecność Jezusa daje nam pewność życia. Niesie wyciszenie i ukojenie.