Środa, 9 Lipca

Księga Rodzaju 41,55-57.42,5-7.14-15.17-24.

Kiedy w Egipcie głód zaczął się dawać we znaki, ludność domagała się chleba od faraona. Wtedy faraon mówił do wszystkich Egipcjan: «Udajcie się do Józefa i czyńcie, co wam powie».
Gdy był głód na całej ziemi, Józef otwierał wszystkie spichlerze, w których było zboże, i sprzedawał zboże Egipcjanom, w miarę jak w Egipcie głód stawał się coraz większy.
Ze wszystkich krajów ludzie przybywali do Egiptu, by kupować zboże od Józefa, gdyż głód wzmagał się na całej ziemi.
Poszli więc synowie Izraela wraz z innymi, którzy tam również się udawali, aby kupić zboża, bo głód był w Kanaanie.
Józef sprawował władzę w kraju i on to sprzedawał zboże wszystkim mieszkańcom tego kraju. Bracia Józefa, przybywszy do niego, oddali mu pokłon, padając na twarz.
Gdy Józef ujrzał swoich braci, poznał ich; jednak udał, że jest im obcy, i przemówił do nich surowo tymi słowami: «Skąd przyszliście?» Odpowiedzieli: «Z Kanaanu, aby kupić żywności».
Józef rzekł do nich: «Jest tak, jak wam mówię: jesteście szpiegami!
Takiej próbie będziecie poddani, na życie faraona!»
I oddał ich pod straż na trzy dni.
A trzeciego dnia Józef rzekł do nich: «Uczyńcie to, jeśli chcecie ocalić życie – bo ja czczę Boga.
Skoro jesteście uczciwi, niechaj jeden wasz brat pozostanie w więzieniu, w którym was osadzono, wy zaś idźcie, zawieźcie zboże dla głodnych waszych rodzin.
Potem przyprowadzicie do mnie najmłodszego brata waszego, aby się potwierdziły słowa wasze i nie spotkała was śmierć». I tak uczynili.
Mówili między sobą: «Ach, zawiniliśmy przeciwko bratu naszemu, patrząc na jego strapienie, kiedy nas błagał o litość, a nie wysłuchaliśmy go! Dlatego spadło na nas to nieszczęście».
Ruben zaś tak im wtedy powiedział: «Czyż nie mówiłem wam: Nie dopuszczajcie się przestępstwa względem tego chłopca; ale nie usłuchaliście mnie. Toteż teraz żąda się odpowiedzialności za jego krew!»
Nie wiedzieli zaś, że Józef to rozumie, bo rozmawiał z nimi przez tłumacza.
Józef, odszedłszy więc od nich, rozpłakał się. Potem wrócił do nich i rozmawiał z nimi.

Księga Psalmów 33(32),2-3.10-11.18-19.

Sławcie Pana na cytrze,
grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach.
Śpiewajcie Mu pieśń nową,
pełnym głosem śpiewajcie Mu wdzięcznie.

Pan udaremnia zamiary narodów;
wniwecz obraca zamysły ludów.
Zamiary Pana trwają na wieki,
zamysły Jego serca przez pokolenia.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych,  
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci
i żywił ich w czasie głodu.

Ewangelia wg św. Mateusza 10,1-7.

Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.
A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan,
Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz,
Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.
Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego.
Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela.
Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie».

Benedykt XVI

Jak widzieliśmy, Pan powołał Dwunastu, w których reprezentowany był przyszły Lud Boży. W wierności posłannictwu otrzymanemu od Pana Dwunastu, a potem ich następcy, dopełniło swoją liczbę wyborem Macieja na miejsce Judasza (por. Dz 1, 15-26), wprowadzając go sukcesywnie w dzieła im powierzone, ażeby było kontynuowane ich posłannictwo… Oto droga, na której kontynuowane jest to posłannictwo, droga która, poczynając od drugiego pokolenia, nazywać się będzie posługą biskupią. W ten sposób sukcesja w posłudze biskupiej jawi się jako ciągłość posługi apostolskiej, gwarancja trwania w Tradycji apostolskiej, słowo i życie powierzone nam przez Pana.
Związek między kolegium biskupów a pierwotną wspólnotą Apostołów rozumiany jest przede wszystkim jako ciągłość historyczna. Jak widzieliśmy, do Dwunastu został dołączony Maciej, później Paweł i Barnaba, a po nich inni, aż do ustanowienia, w drugim i trzecim pokoleniu, posługi biskupiej… Na kontynuacji sukcesji osadza się gwarancja trwania we wspólnocie kościelnej, w Kolegium apostolskim zgromadzonym przez Chrystusa.
Tę ciągłość, którą widzimy jako kontynuację historyczną posługi, trzeba również widzieć w sensie duchowym, gdyż sukcesja apostolska w posłudze jest widziana jako uprzywilejowane miejsce działania i przekazywania Ducha Świętego. Bardzo jasne echo tego przekonania mamy np. w tekście św. Ireneusza z Lyonu (druga połowa II wieku): „Tradycja Apostołów, objawiona w całym świecie, ukazuje się w każdym Kościele tym wszystkim, którzy pragną zobaczyć prawdę. Możemy tutaj wymienić biskupów ustanowionych przez Apostołów w Kościołach oraz ich następców, aż po nasze czasy. Apostołowie chcieli, aby ich następcy byli absolutnie doskonali i nienaganni we wszystkim, przekazując im własną misję nauczania. Jeżeli zrozumieli oni właściwie swoje posłannictwo, nie mieli z tego jakiegoś wielkiego”.