Słowo, które daje wolność
Słowo człowieka różni się od słowa, które wypowiada Jezus. Słowo Jezusa ma moc, daje człowiekowi wolność, szczęście. Pozwala dojść do prawdy o nas samych. Jak nauczał św. Jan Chryzostom: „Pan przemienia nauczanie z korzyścią dla słuchaczy, przechodząc od cudów do słów i znów od nauczania o swojej doktrynie do cudów”. Za Benedyktem XVI możemy doświadczyć, że „słowo Jezusa, Ewangelia egzorcyzmuje świat, czyli chroni świat od wszelkiego zła”. Kiedy głosimy słowo Jezusa, to ono zmienia świat i czyni go lepszym. Jako chrześcijanie każdego dnia powinniśmy czytać Pismo Święte. Jednak znajomość Biblii to nie tylko kwestia wiedzy, to znajomość Słowa, które ma moc. Słowo Jezusa jest ratunkiem w trudnych chwilach. To słowo „czyta” moje serce, czyta mnie od środka. Ono uwalnia od zła. Daje wolność.

CZAS SIĘ WYPEŁNIŁ

Czas, który jest nam dany, jest darem od Boga. Otrzymujemy go, aby w sposób właściwy przejść przez życie. Czas jest darem trudnym i wymagającym. Jest on nam zadany. Dlatego nie wystarczy żyć jakkolwiek, ale trzeba żyć dobrze. W dzisiejszej Ewangelii Chrystus wypowiada słowa: „Czas się wypełnił”. Te słowa zapisał też w swoich Notatkach osobistych św. Jan Paweł II. Przypominają nam one, że musimy ciągle podejmować wysiłek nad zmianą własnego życia. Odpowiedzmy więc na wezwanie Jezusa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”, pamiętając, że czas został nam dany dla naszego nawrócenia.

Jezus chce się z nami spotkać
„Czego szukacie?”. Dzisiaj to pytanie Jezusa skierowane jest szczególnie do mnie. Pan przechodzi obok mnie i pyta: Czy chcesz spotkać się ze Mną? Dzisiaj Jezus chce się ze mną spotkać. Chce uczynić lepszym moje życie. Jednocześnie pragnie, by mój wybór był dobrowolny, świadomy. Dzięki temu moja relacja z Nim stanie się osobowa, głęboka. Abraham Joshua Heschel, żydowski myśliciel i teolog głębi, uważał, że cała Biblia jest zapisem tej prawdy, iż Bóg szuka człowieka. Jednak czy ja pozwalam się Bogu odnaleźć i czy umiem odpowiedzieć na pytanie Jezusa całym swoim życiem? Święty Jan od Krzyża modlił się: „O Boże mój, któż Cię nie znajdzie według swej woli i pragnienia, gdy Cię szuka z czystą i pełną prostoty miłością? Wszak Ty sam ukazujesz się pierwszy i wychodzisz na spotkanie tych, którzy Cię szukają!”.

Moja chrześcijańska tożsamość

Pierwszą z ustanowionych przez św. Jana Pawła II różańcowych tajemnic światła, poświęconych działalności publicznej Jezusa, jest tajemnica chrztu Jezusa w Jordanie, po którym została potwierdzona tożsamość Jezusa: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym”. Chrzest jest również znakiem naszej tożsamości – mówi, że należymy do Chrystusa. Data przyjęcia sakramentu chrztu świętego jest jedną z najważniejszych dat naszego życia. Czy znam datę swojego chrztu? Czy żyję jak chrześcijanin? Warto w święto Chrztu Pańskiego zadać sobie pytanie: Czy moja rodzina jest środowiskiem wiary, miejscem, gdzie moja wiara się pogłębia?

Na początku...
Człowiek w swoich poszukiwaniach, zwłaszcza tych naukowych, stawia pytanie o początek ludzkości i świata. Wielu z nas interesuje się archeologią czy też genealogią. W poszukiwaniach na temat dziejów własnej rodziny trzeba sięgnąć wstecz, głębiej, do dziadków, pradziadków, praprzodków. Człowiek wiary, sięgając do początków, tak naprawdę sięga nie tylko głębiej, ale przede wszystkim wyżej – aż do Boga. „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga – i Bogiem było Słowo (...). Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. Słowa dzisiejszej Ewangelii mówią o tym, że wszelki początek jest w Bogu i że Bóg jest pośród nas. Mówią o Bożej miłości. Ja żyję i jestem. Miałem swój własny początek, bo Bóg tego chciał. Jestem Jego stworzeniem, któremu okazuje ogrom swojej miłości.

Dar rodziny
Bóg zechciał być dzieckiem, mieć rodzinę, wzrastać w niej, rozwijać się, dojrzewać do pełni człowieczeństwa. Około trzydziestu lat spędził Jezus w swoim domu rodzinnym. Trzy lata nauczał, w ciągu trzech dni nas zbawił. Te proporcje pokazują, że nasza codzienność jest dla Boga bardzo ważna. To w codzienności obdarzamy się miłością i przebaczamy sobie nawzajem. To w codzienności słuchamy Boga. Są też chwile szczególne, trudne. Dla Maryi był to moment zwiastowania, dla Świętej Rodziny – proroctwo Symeona. Niech Święta Rodzina z Nazaretu będzie dla nas ciągłą inspiracją w czynieniu naszej codzienności coraz piękniejszą i bardziej świętą.

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia składam najserdeczniejsze życzenia całej Wspólnocie Parafialnej – moim współpracownikom, Księżom, Klerykom, Siostrom Współpracownikom Świeckim, wszystkim Grupom i Wspólnotom naszej Parafii, wszystkim Parafianom i Gościom -  życzę Wam głębokiego przeżycia wielkiej Tajemnicy Miłości Boga do człowieka, która pozwala nam czuć się kochanymi przez Boga!

Życzę Wam, aby Święta Bożego Narodzenia umocniły Was w miłości i pokoju, a ta świąteczna atmosfera w rodzinach, niech trwa jak najdłużej.

                                                                                       Ks. Marek

Wolni, aby współpracować z Bogiem
Bóg szanuje wolność człowieka. Dlatego w zwiastowaniu ustami anioła Gabriela objawia Maryi swoją wolę, ale pyta jednocześnie, czy chce ją przyjąć. Bóg nie narzuca, lecz prosi. Maryja jako istota wolna mogła powiedzieć Bogu „nie”, podobnie jak w ogrodzie Eden postąpiła Ewa, słuchając zwodniczych zapewnień węża. Ewa też była wtedy bez grzechu, pełna łaski i w komunii z Bogiem. To, co Ewa zniszczyła przez swoją pychę, nieufność i nieposłuszeństwo, Maryja na nowo odbudowała przez swoją wolność, pokorę, ufność i posłuszeństwo Bogu. Stając się służebnicą Pana, stała się wolna wobec wszystkich innych autorytetów ludzkich.

Kim jestem, a kim nie?
Niedziela Gaudete – Niedziela Radości. Liturgia zaprasza nas do radości, bo przychodzący Pan jest coraz bliżej. Jan Chrzciciel pokazuje nam, co jest źródłem tej głębokiej radości, której świat dać nie może. To świadomość własnej tożsamości i misji. Jan wie, kim jest w oczach Boga i jaką misją On go obdarzył. Mówiąc o samym sobie do faryzeuszy, najpierw trzykrotnie zapewnia, kim na pewno nie jest. Dopiero potem stwierdza, kim jest. Im bardziej będziemy świadomi, kim jesteśmy, a kim nie, tym więcej radości będzie nam towarzyszyło w codzienności.

Odwaga nawrócenia
Jan przygotowuje drogę Jezusowi. Jest głosem Słowa. Jan zanurza w wodzie, podczas gdy Jezus zanurza w miłości Ducha Świętego. Jan, stając się drogą dla Jezusa, zaprasza innych: „Przygotujcie drogę Pana!”. Autentyzmem jego życia z Bogiem pociągnął wielu do przemiany życia. Także my, podejmując osobisty trud nawrócenia i przemiany naszego życia, stajemy się inspiracją dla innych. Pokazujemy, że zmiana jest możliwa, że warto żyć według wartości ewangelicznych. Żyjąc blisko Boga, można być człowiekiem wiernym, dobrym, prawdziwym, a także radosnym, wolnym, szczęśliwym i spełnionym.

Jezus odszedł do Ojca, a swój dom, czyli Kościół, pozostawił naszej trosce. Pan powierzył nam „staranie o wszystko”, a obdarzając życiem, powołaniem i misją, „każdemu wyznaczył zajęcie”. Do nas należy uważność i czuwanie oraz ciągła gotowość serca na spotkanie z Jezusem, teraz sakramentalnie, a kiedyś twarzą w twarz. Czuwanie uwrażliwia nasze serca na rozpoznawanie Bożego działania w nas i pośród nas. Dewiza wielu świętych może się stać również dla nas inspiracją na tegoroczny Adwent, jak też na całe życie: „Żyj tak, jakby każdy kolejny dzień był twoim ostatnim dniem życia”.

Niech Jezus króluje w nas
Jezus mówi te słowa do swoich uczniów, czyli do tych, którzy budują z Nim bliską więź przyjaźni. Aż cztery razy powtarza to, czego oczekuje i co zostało lub nie ofiarowane Mu w drugim człowieku. Zanim jednak skieruje do nas zachętę do bycia miłosiernym jak On sam, karmi nas swoim Słowem, Ciałem i Krwią, przyjmuje nas we wspólnocie Kościoła, okrywa swoim przebaczeniem nagość naszego grzechu, swoim miłosierdziem leczy rany duszy, swą łaską uwalnia z naszych zniewoleń. Doświadczając takiego królowania Jezusa w naszym życiu, możemy iść i służyć Mu w naszych braciach i siostrach.

Być szczęśliwym
Według Jezusa człowiek szczęśliwy nie upatruje poczucia bezpieczeństwa w samym sobie, lecz pozwala, aby Bóg był we wszystkim jego źródłem. To ten, który nie ucieka przed smutkiem, lecz pozwala, aby Bóg go pocieszał. To ten, który nie używa przemocy w relacjach, ale zdobywa szacunek i autorytet siłą swojej łagodności, wzorując się na Bogu. To człowiek, który realizację swoich aspiracji, pragnień i marzeń uzgadnia z Bogiem, szukając we wszystkim Jego woli. Osoba szczęśliwa według Ewangelii nie oskarża, nie osądza, nie ocenia jedynie według własnego punktu widzenia, lecz czerpie z własnego doświadczenia Bożego miłosierdzia. Dzięki temu, że ma czas dla Boga, widzi Go w drugim człowieku czystym sercem i spojrzeniem. To osoba, która pierwsza wyciąga rękę do zgody i pojednania, ponieważ nosi w sercu Boży pokój.

Życie człowieka jest wciąż skierowane ku czemuś, ku komuś. Dążymy od tego, kim jesteśmy, ku temu, kim mamy się stać. Od życia ziemskiego ku miłości Boga – Oblubieńca. Lampa to symbol mojego życia, prostego i kruchego jak glina. Oliwa to miłość Ducha Świętego, bez niej nie zapłonę. Życiowa mądrość i roztropność to napełnianie mojego życia, wnętrza, mojej lampy – oliwą Ducha, Jego miłością. Głupota to coraz większe oddalanie się od miłości Oblubieńca w ciemność. Oddalanie się do tego stopnia, że może On powiedzieć: „Zapewniam cię, że cię nie znam”. Panien rozsądnych i głupich jest tyle samo. Mądrości i głupoty jest we mnie po równo. Ode mnie zależy, ku czemu zwrócę moje serce, za czym podążę.

„Będziesz miłował” – bardziej niż nakaz czy przykazanie jest to pragnienie Boga względem nas i Jego obietnica. Jeśli pozwolimy Bogu, aby nas kształtował, On mocą swojego Ducha uzdolni całą naszą osobę do kochania w sposób harmonijny i integralny. Wówczas będziemy kochać Go całym umysłem przez poznawanie prawdy. Całym naszym sercem przez budowanie dojrzałych więzi i relacji. Całą naszą duszą przez podejmowanie ewangelicznych decyzji i czystość intencji w działaniach. Coraz bardziej harmonizując nasze wnętrze, będziemy zdolni do miłowania naszych bliźnich jak siebie samych.

Wolność słowa i wolność w słowie
Jezus jest mistrzem komunikacji międzyosobowej. Z jednej strony nie daje się wciągnąć w manipulacje faryzeuszy. Nie idzie za tanimi pochlebstwami, nie chce też zjednywać sobie rozmówców. A z drugiej strony nie ubliża im, nie upokarza. Raczej zaprasza do głębszej refleksji nad sobą i czystością intencji w działaniu: „Obłudnicy! Dlaczego Mnie wystawiacie na próbę?”. Nie daje odpowiedzi, którą chcieli na Nim podstępnie wymusić, lecz prowokuje ich samych do odpowiedzi.

Wzgardzone zaproszenie
Obecność Boga jest rzeczywistością radosną i obfitą. Jezus porównuje ją do uczty weselnej. Ojciec wszystko przygotował, lecz zaproszeni nie przyszli, gdyż byli zajęci swoimi małymi sprawami. Ojciec więc zaprosił wszystkich, których słudzy spotkali. Kiedyś na Wschodzie ubodzy uczestniczący w uroczystościach otrzymywali wierzchnią szatę jako strój weselny. Jednak i tu ktoś jej nie przyjął, i został wyrzucony. A jak jest z nami? Bóg daje nam wszystko. Mimo to potrafimy wzgardzić Jego zaproszeniem i obdarowaniem w Słowie, Eucharystii, sakramentach, łaskach, obecności bliźnich. A to prowadzi nas do rozpaczy.

Żyć owocnie

Warto zauważyć, ile serca i troski wkłada gospodarz w założenie winnicy i ochronę jej przed niebezpieczeństwem. Także wobec nas, którzy jesteśmy winnicą Pana, Bóg czyni nieskończenie wiele gestów miłości, zaczynając od daru naszego życia. Życie nie jest naszą własnością. Jest nam dane „w dzierżawę”, na jakiś czas. Jaka jest moja postawa? Czy przyjmuję ten najwspanialszy dar Ojca – życie i pielęgnuję je, aby wydawało dobre owoce? Czy też chcę je sobie zawłaszczyć, krzywdząc innych przez mój egoizm?

Żyć świadomie
Najtrudniej spotkać Boga tym, którzy uważają, że „są w porządku”. Nie czują potrzeby nawrócenia ani spotkania Boga jako Zbawiciela. Tak było w przypadku faryzeuszy i starszych ludu, tak też bywa w naszym przypadku. Celnicy i nierządnice wyprzedzają nas w drodze do Boga, bo mają świadomość grzechu, wierzą w miłość Zbawiciela i pragną przemiany życia. Prośmy dziś o łaskę opamiętania i spojrzenia na siebie i własne życie oczami miłosiernego Zbawiciela. Do jakiej wolności zaprasza mnie Jezus? Jakiej przemiany pragnie dokonać w moim życiu, abym już nie tylko powtarzał: „Tak, Ojcze”, ale też to spełniał?

Nieskończona dobroć

W oczach Boga każdy ma szansę. Dla Niego nigdy nie jest za późno. Dla Niego nie ma przegranych ani prymusów z pierwszej ławki. Dla Boga wszyscy jesteśmy dziećmi zaproszonymi do współpracy w trosce o winnicę królestwa Bożego. Bóg jest nieskończenie dobry. Jego dobroć to pragnienie, aby „zapłacić temu ostatniemu tyle samo”, bo każdy jest godny miłości, bez względu na to, ile z siebie potrafi dać, czy dużo, czy mało. Logika Bożej dobroci przekracza całkowicie schematy ludzkiej sprawiedliwości. Może szokować i budzić niezrozumienie czy sprzeciw. Jednak w swoich wyborach Pan jako nasz Przyjaciel, pozostając wierny swoim obietnicom, w niczym nas nie krzywdzi.

Zawsze gotowi do przebaczenia
Nowe serce, które Bóg chce nam dać, to serce gotowe do przebaczenia na wzór Jezusa. Ilekroć skruszeni prosimy o miłosierdzie, Bóg przebacza nam i daje kolejną szansę. Dlaczego więc tak często nie umiemy, czy nie chcemy przebaczać? Ten, kto krzywdzi innych, wcześniej sam został skrzywdzony; ten, kto rani innych, wcześniej sam został zraniony. Oczywiście to nie usprawiedliwia wyboru zła czy grzechu, lecz wskazuje na przyczynę. Zemsta tylko poszerza krąg nienawiści i przemocy, natomiast przebaczenie z serca zatrzymuje przemoc. Przebaczenie daje szansę na przemianę.

Pozyskać brata

Upomnienie braterskie to wielka sztuka życia. Możemy upominać z agresją, bo coś się nam nie podoba, drażni nas, czegoś w drugim nie akceptujemy. Wtedy jednak łatwo kogoś poniżyć, oskarżyć, skrzywdzić. Nigdy nie mamy wglądu w serce i intencje drugiego człowieka. Dlatego tak ważne jest, aby przed spotkaniem z bliźnim spotkać na modlitwie Jezusa i zapytać Go o światło i rozwiązanie, a potem wsłuchać się we własne serce i zapytać siebie, jakiego dobra pragnę dla tej osoby. Upomnienie płynące z miłości, ze szczerej troski o dobro drugiego otwiera serce i umożliwia przemianę. Jest zaproszeniem do rozwoju.

Za Jezusem
Słysząc zapowiedź męki, Piotr chce ochronić Jezusa: „Panie, na pewno się to Tobie nie przydarzy!”. Lecz tą postawą sprzeciwia się woli Ojca, wchodząc jak gdyby pomiędzy Jezusa a Ojca. Dlatego Jezus w tym momencie nazywa Piotra szatanem, to znaczy tym, który dzieli, bo nieświadomie próbuje oddzielić Jezusa od Ojca. Jezus nie tyle odrzuca Piotra, ile nakazuje mu: „Idź za Mną, z tyłu”, to znaczy: „Nie uprzedzaj faktów, nie wybiegaj przede Mnie. Zaufaj Mi, pójdź za Mną”. Ileż razy i ja nie pytam, co jest wolą Ojca, lecz wybiegam przed Mistrza, szukając własnych rozwiązań, na małą i ciasną miarę swojego serca.

ODPUST PARAFIALNY

Przeżywaniu naszej Uroczystości Odpustowej, patronuje Obraz Oblicza Pańskiego, który znamy z całunu Turyńskiego. Ten nie namalowany przez człowieka Obraz,  papież Franciszek nazwał Ikoną Miłosierdzia Bożego. Kazania na temat oglądania Oblicza Bożego w chwale nieba wraz Maryją  wygłosi ks. Zbigniew Drzał, proboszcz z Gdańska Letnicy.

Po Mszach świętych, będziemy mieli okazję nabyć obraz Oblicza Pańskiego oraz książkę autorstwa ks. Zbigniewa pt.  „Ukaż mi Swą Twarz. Jak rozpoznać Boga we współczesnym świecie.” Zawiera ona wybrane teksty biblijne, wypowiedzi świętych oraz  modlitwy i pieśni związane z tym obrazem.

Jezus jest Panem niemożliwego. Przychodzi w środku nocy do uczniów walczących z burzą na jeziorze. Piotr chce być blisko Jezusa. Prośba ta może wydawać się dziwna, wręcz wyzywająca czy nawet trochę bezczelna, jednak Jezus wysłuchuje jej. Pozwala apostołowi na niezwykłe przekroczenie granic własnego rozumu, lęku i sił natury. Piotr jednak w pewnym momencie wątpi i zaczyna tonąć. Jezus natychmiast go wyławia z odmętów. Sytuacja ta pokazuje apostołowi, że niemożliwe jest przestrzenią działania Boga, a nie zdobyczą człowieka. Niemożliwe jest osiągalne jedynie przez wielką ufność i pokorę.

Tłumy nakarmione dzięki cudownemu rozmnożeniu chleba i ryb znów będą łaknąć. Uzdrowieni z chorób i tak kiedyś umrą. Jednak głód odczuwany przez ciało nie jest najgorszym z głodów. Również choroby i cierpienie fizyczne nie są największym nieszczęściem. Trudniej zaspokoić głód i uleczyć cierpienie duszy zranionej grzechem, która nie pamięta o Bogu i jest odłączona od źródła życia, strącona w otchłań samotności. Tego właśnie głodu i cierpienia naszych dusz Bóg dotyka w Eucharystii. "Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? (...) Posłuchajcie mnie, a dusza wasza żyć będzie". "Ja jestem chlebem życia, kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął".

Bóg jest dobry i daje tylko dobro. Jezus mówi nam dziś, że u fundamentów każdej działalności Boga jest dobro. Zło przychodzi później i nie pochodzi od Niego. Często i my, podobnie jak słudzy gospodarza, pytamy: „Boże, dlaczego chwast? Kto to uczynił? Co teraz?”. Zło nami wstrząsa. Jezus nie chce, abyśmy kontemplowali zło, koncentrowali się na nim. Pan pragnie, abyśmy pielęgnowali dobro, sami stając się ziarnem dobra dla innych.

Wszystko jest darem
Wielu ludzi żyje z nie do końca uświadomionym lękiem w sercu: „A jeśli Bóg mi to zabierze?”. To ci, którzy noszą w sobie obraz zazdrosnego Boga, który odbiera nam rzeczy czy osoby, na których nam najbardziej w życiu zależy. Jest to oczywiście fałszywy obraz Boga. Prostuje to sam Jezus, dzieląc się z nami swoim doświadczeniem, które jest źródłem Jego radości: „Mój Ojciec przekazał Mi wszystko!”. To radosny okrzyk Syna obdarowanego przez Ojca. Miłość nie zabiera nigdy. Ona może tylko dawać, ofiarowywać i przyjmować. Może także zapraszać do pozostawienia czegoś, co szkodzi lub przeszkadza w rozwoju. Jest to jednak zaproszenie, a nie przymus. Przeżywając życie jako dar od Boga, staje się ono nawet pośród trudów i zmagań o wiele łatwiejsze i lżejsze.

Wszystko jest darem
Wielu ludzi żyje z nie do końca uświadomionym lękiem w sercu: „A jeśli Bóg mi to zabierze?”. To ci, którzy noszą w sobie obraz zazdrosnego Boga, który odbiera nam rzeczy czy osoby, na których nam najbardziej w życiu zależy. Jest to oczywiście fałszywy obraz Boga. Prostuje to sam Jezus, dzieląc się z nami swoim doświadczeniem, które jest źródłem Jego radości: „Mój Ojciec przekazał Mi wszystko!”. To radosny okrzyk Syna obdarowanego przez Ojca. Miłość nie zabiera nigdy. Ona może tylko dawać, ofiarowywać i przyjmować. Może także zapraszać do pozostawienia czegoś, co szkodzi lub przeszkadza w rozwoju. Jest to jednak zaproszenie, a nie przymus. Przeżywając życie jako dar od Boga, staje się ono nawet pośród trudów i zmagań o wiele łatwiejsze i lżejsze.