Wielkość Jana Chrzciciela

Jezus daje świadectwo o wielkości Jana Chrzciciela, który doskonale wypełnił misję przygotowania ludzkich serc na Jego przyjście. Jan Chrzciciel szedł drogą całkowitego ubóstwa i zapomnienia o sobie. Żył tak, aby nie przysłonić sobą Jezusa. A przecież pociągając innych radykalizmem swojego życia, łatwo mógł stać się przywódcą. On natomiast wiernie szedł drogą wyznaczoną mu przez Boga. Realizował Jego plan, a nie swoją wizję. Konsekwentnie wskazywał na Jezusa, również spójnością swojego życia, słów i czynów. Prostować drogi na przyjście Mesjasza to solidnie wypełniać swoje powołanie, budować jedność życia wiary w codzienności, starać się o zgodność czynów ze słowami. Tak postępował Jan Chrzciciel, dlatego Jezus daje go za przykład wiary, która nie uległa zwątpieniu. Jednocześnie Jezus pokazuje wielkość tych, którzy mają udział w królestwie, które zapoczątkował. Nie mierzy się jej zasługami, lecz przyjaźnią z Jezusem.

„Niech mi się stanie według twego słowa”
Maryja to ważna osoba w planie zbawienia. Wszystko, co się dokonało, opiera się na mocy Bożej łaski. W przypadku Maryi była to łaska uprzedzająca, która zachowała Ją od grzechu. A w moim przypadku to łaska wspomagająca, która umożliwia podążanie drogą woli Bożej. Idę razem z Maryją. Niepokalane Poczęcie napełnia sensem całe adwentowe oczekiwanie. Patrzę na Maryję, uczę się od Niej i proszę Ją, abym tak jak Ona potrafił uwierzyć, że Słowo także we mnie chce stać się życiem. Radość i pokora Maryi poszerzają moje adwentowe horyzonty. Nie da się przejść Adwentu bez Niepokalanej. Razem z Nią walczę o czystość serca, gotowego na przyjęcie Mesjasza.

RORATY

w dni powszednie o godz. 6.00. Roraty dla dzieci w poniedziałek, środę i piątek o godz. 17.00. Odważne dzieci zapraszamy na godzinę 6.00

Dla młodzieży każdego dnia po roratach wspólne śniadanie w domu parafialnym. Wejście od ul. Świerkowej.

Przyjrzyj się, jak Jezus realizuje swoje królestwo. W bliskości do ludzi jako najlepszy ich pasterz. W rządzeniu, które jest pokorną służbą, a jej fundamentem – posłuszna miłość do Ojca. To miłość zatroskana o każdego, która nigdy nie staje się przymusem, zaprasza, aby człowiek podjął wolną decyzję uczynienia Chrystusa swoim jedynym królem. Każdy grzech i brak odpowiedzi na łaskę Bożą stają się zaprzeczeniem królowaniu Boga. Świat dzisiejszy pokazuje, że wszystko można ośmieszyć i wyszydzić, również królowanie Boga, bo demaskuje obłudę wszelkiej władzy, ludzkiej pychy i egoizmu. Jezusowe królestwo jest królestwem życia, które zwyciężyło szatana i śmierć, trwa bez końca. Jest królestwem służebnej miłości. Zdobywa się je przez posłuszeństwo i pokorną odpowiedź na łaskę płynącą z Krzyża. Jezus króluje z tronu miłosierdzia. Jego królestwo może stać się udziałem każdego, największego nawet łotra. Trzeba tylko ufnego i całkowitego uznania w Jezusie Króla wszechświata i swojego życia.

Droga ucznia Jezusa
Tylko droga wyznaczona przez Jezusa wiedzie człowieka ku prawdziwej, spełnionej przyszłości. To jednak droga niezrozumienia i prześladowań. Uczniów czeka los Mistrza. Nie jest to droga samotna, to droga Jezusa i Kościoła. W pełnym przylgnięciu do Jezusa żywa wiara nie ma nic wspólnego z naiwnością. Liczne prywatne wizje przypisują sobie znajomość końca świata. Zwodzą kłamliwymi obietnicami, rzekomymi objawieniami, fałszywymi interpretacjami słowa Bożego. Łatwo zatracić wiarę i rozeznanie wśród mnóstwa sekt, ludobójczych ideologii, fałszywego mistycyzmu. Zamiast wiary, osobistej więzi z Bogiem człowiek staje się przywiązany do swoich wyobrażeń Boga. Tymczasem Jezus pozostawił siebie i swoje Słowo w Kościele. Dał nam Ducha Świętego, który gwarantuje Kościołowi wierność prawdzie.

zdj. Robert Gojke

Bóg żywych

Zacieśnianie perspektywy życia prowadzi do wyszukiwania sztucznych problemów. Mogą być one próbą podważania autorytetu Jezusa. Jezus zachowuje spokój. Jest pewien swoich racji. Wykorzystuje tę sytuację, aby udzielić nam życiowej lekcji. Mówi dziś, abyśmy patrzyli na życie, zarówno swoje, jak i tych, którzy już odeszli, w perspektywie pewności zmartwychwstania, nadziei życia równego aniołom. To mobilizuje do walki, aby nie poddawać się żadnemu panowaniu oprócz Jezusowego. Jezus zaprasza do przeżywania życia w zadziwieniu z nieosiągalnej naszymi siłami godności dziecka Bożego. Pomaga odkrywać, że Bóg jest Bogiem życia i nie chce śmierci grzesznika. Potrafi ożywić to, co wydaje się już nieodwracalnie martwe.

zdj.; Robert Gojke

Ciekawość często pełni w naszym życiu rolę bardzo twórczą. Staje się inspiracją wielu badań i odkryć. Pozwala lepiej poznać samego siebie i oczekiwania innych. Prowadzi do budowania bardziej owocnych relacji. A co najważniejsze, może być też początkiem nawrócenia. Patrząc na Zacheusza, odnosi się wrażenie, że niczego mu nie brakowało: miał władzę i pieniądze. Może więc pragnienie zobaczenia Mistrza z Nazaretu było kaprysem próżności. Ale uczynił wszystko, aby je zaspokoić. Możemy podziwiać jego aktywność i determinację, jednocześnie pamiętając o tym, że to sam Jezus wcześniej wzbudził w nim to pragnienie. Zapragnął stać się domownikiem jego życia. Ta ewangeliczna scena jest przykładem działania Boga. Najpierw daje On człowiekowi swoją łaskę, a jeśli ten na nią odpowie, to zamieszka w nim zbawienie.

zdj. Robert Gojke

zdj.; Robert Gojke

zdj.; Robert Gojke

Dwa sposoby modlitwy

Jezus mówi dziś o dwóch sposobach rozumienia i przeżywania relacji z Bogiem. Dla faryzeusza centrum tej relacji jest on sam. Za to, jaki jest, dziękuje nie Bogu, lecz sobie samemu. A celnik, daleko w cieniu, świadomy swojej grzeszności, pokornie prosi o jedno, czego naprawdę potrzebuje, a czego Bóg nie może mu odmówić: o miłosierdzie. W świetle tych dwóch postaw winniśmy spojrzeć na naszą osobistą relację z Bogiem. Drogi do kościoła mogę nauczyć się na pamięć, wyrobić sobie nawyk stawiania się w nim każdej niedzieli, ale czy zawsze pamiętam o celu swojej tam obecności? Jestem oczekiwany. Mam stanąć w prawdzie przed Bogiem, nie po to, aby się usprawiedliwiać lub potępiać, lecz uczyć się dziękować, uznając w Bogu dawcę wszelkich darów, i prosić o miłosierdzie, ufając w Jego odradzającą miłość. Modlitwa staje się odkrywaniem prawdy o Bogu Ojcu, a w jej świetle poznawaniem prawdy o sobie, która wyzwala, bo przybliża do Ojca.

„Obroń mnie przed moim przeciwnikiem”
Wiara podpowiada, że sama sprawiedliwość nie wystarczy. Ale jej brak staje się często przeszkodą w wierze. Widok wszelkiej ludzkiej niesprawiedliwości może być pytaniem o nieobecność Boga, wzdychaniem z głębi serca o Jego sprawiedliwość. Wołaniem, które nie jest ucieczką przed wysiłkiem i własną odpowiedzialnością, ale znakiem realizmu, bo wypływa z uznania własnej słabości i niewystarczalności. Znakiem świadomości, że tego przeciwnika Jezus już pokonał i ma nad nim władzę. Jest też znakiem wiary, bo wołający wierzy i ufa, że Bóg pragnie jego szczęścia, jego życia z Nim na wieczność. Wytrwała modlitwa jest budowaniem murów obronnych wobec zasadzek złego ducha. Stanięcie w prawdzie o mojej kruchości i niewystarczalności otwiera drogę ku odnowie całego mojego życia. Odnowie, która płynie z wytrwałej wiary, relacji z Bogiem żywym.

Wdzięczność i posłuszeństwo
Bóg jest hojnym dawcą. Nieustannie obdarowuje łaskami zwyczajnymi i nadzwyczajnymi. Aby to odkryć, potrzeba wdzięczności. Uznanie bycia obdarowanym jest pierwszym krokiem w efektywnym posługiwaniu się wszystkim, co otrzymaliśmy. Wdzięczność to również ufność, że Bóg wie najlepiej, czym nas obdarować i w jaki sposób. W dzisiejszej Ewangelii odpowiedź Jezusa wydaje się nie mieć nic wspólnego z prośbą trędowatych. Przepisy prawa rygorystycznie określały procedurę potwierdzenia oczyszczenia z trądu. Tymczasem ci chorzy mają udać się do kapłanów, nadal skażeni trądem. Warto wyruszyć w drogę ku kapłanom, ku pośrednikom Bożej mocy i łaski. Zaufać Chrystusowi to przyjąć Jego pomoc w taki sposób, jaki On wskazuje. Wówczas możemy doświadczyć nie tylko uzdrowienia ciała, lecz przede wszystkim serca, które rozpozna w Jezusie Zbawiciela i pełne ufności odda się Jemu.

zdj: Robert Gojke

zdj: Robert Gojke

Uczniowie byli świadomi słabości swojej wiary. Sam Jezus nazywał ich ludźmi małej wiary. Starali się o jej wzrost, ale byli jednocześnie świadomi, że to nie zależy od nich. My także staramy się żyć wiarą. Stąd pytamy czasami, co jest wolą Boga w naszym życiu. Nie widząc jednak wielkich wyzwań, lekceważymy wierność w rzeczach drobnych, chcemy narzucić Bogu własną wolę. On dziś przypomina i zachęca, abyśmy ćwiczyli wierność w rzeczach małych, motywowani Jego wolą. Gdy przyjdzie sukces, nie możemy przypisywać chwały samym sobie. Gdy przyjdzie trud walki, nie wolno zapomnieć, że On nas tu postawił i stąd wydostanie. Ofiarujmy samych siebie Bogu i patrzmy, ile miłości wkładamy w każdy nasz czyn. To znak naszej wielkości, która wypływa z wiary.

Przypowieść Jezusa stawia przed naszymi oczami obraz tego świata, gdzie niewielka grupa ludzi pławi się w bogactwach, a wielka rzesza cierpi biedę i obojętność. Odwrócenie sytuacji w życiu przyszłym to prorocka obietnica obudzenia sumień bogatych, a zarazem zapewnienie wszystkich, że Bóg nie jest obojętny na tę sytuację i Jego sprawiedliwość zwycięży. Nie wolno jednak zapomnieć, że w Bożym planie zbawienia człowieka nic nie dzieje się nagle. Pan przez proroków zapowiadał przyjście Mesjasza, przez Kościół wzywa nas do nawrócenia. Jego zbawienie jest dla każdego i nikt nie jest przez Niego zapomniany. Jak Bóg pamięta o nas, tak my mamy pamiętać o innych. Być dla nich znakiem zbawiającego Boga i dostrzegać w nich Jego obecność. Bóg błogosławi tym, którzy przychodzą z pomocą ubogim, a odrzuca tych, którzy się od nich odwracają. Jezus stał się ubogi, aby nas uczynić uczestnikami Bożego bogactwa na wieki. Prośmy o mądrość naśladowania Go.

Zarządca, nie właściciel
Bogactwo często utożsamiane jest ze szczęściem. Wielu myśli, że posiadając obfitość dóbr, o nic nie musi się troszczyć. Chęć ich posiadania staje się więc często głównym celem życia. W tej filozofii życia chętnie powierzamy nasze dobra tym, którzy obiecują ich szybkie i duże pomnożenie. W ten sposób wyrażamy im nasze zaufanie. Doświadczenie życiowe mówi, że nie zawsze jednak dobrze na tym wychodzimy. Dzisiaj Jezus chce uświadomić każdemu z nas, że wszystko w naszym życiu jest Bożym darem. Wielkie zaufanie ma do mnie Bóg, kiedy powierza mi dar życia, talenty, odpowiedzialność za bliskich, a może za wielu innych. Te wszystkie dary nie mogą mi absolutnie przesłonić Dawcy. Nie mogę zapominać, że służę jedynie Bogu. Wieczorna modlitwa jest dobrą chwilą, abym jako zarządca zdał sprawę Właścicielowi z tego, co mi powierzył, a zwłaszcza z tego, czy wszystkim, co mi powierzył, służę Jemu. I podziękował za Jego zaufanie.

Miłosierdzie – imię Boga
Zatrzymajmy się przed obrazem Boga, jaki się objawia w przypowieściach, aby lepiej pojąć misję zbawienia Jezusa Chrystusa jako Tego, który „przyjmuje grzeszników i jada z nimi” (Łk 15, 2). Każdy z nas się tu odnajdzie, ponieważ relacja z Jezusem objawia prawdę o nas samych. Wobec najświętszego Boga zawsze będziemy grzesznikami, niegodnymi Jego przyjaźni. Ale grzesznikami miłowanymi bezgranicznie, których Jezus chce mieć blisko, przy jednym stole. Jego bliska obecność zachęca i umożliwia pełne oddania i wdzięczności życie wiarą. Jednocześnie broni przed wykluczaniem innych z Bożej miłości. On każdego pragnie mieć blisko i nie chce, aby ktoś bał się Jego miłości. Boża radość z nawrócenia choćby jednego grzesznika może nam pomóc być bardziej miłosiernymi.

XIX Pielgrzymi Półmaraton - 1/3 Maraton Nordic Walking - Rajd Rowerowy o Memoriał Jana Pawła II

Warunki bycia uczniem Jezusa
Bycie uczniem Chrystusa to nie osobisty wybór, lecz Jego zaproszenie. Chcąc być Jego uczniem, nie można stawiać Mu warunków. Jeśli jest prawdą, że Jezus zaprasza każdego do grona swoich uczniów, to nie można zapominać, że jest również prawdą to, że On stawia konkretne warunki bycia Jego uczniem. Czy w ten sposób zabiera człowiekowi wolność? Wręcz przeciwnie. On wyzwala z relacji lub przywiązań, które mogą zniewolić do tego stopnia, że Bóg nie będzie w życiu najważniejszy. Jeśli całe serce jest dla Niego, to jest w nim również miejsce dla innych. Wtedy miłość jest zdrowa i rozwijająca. Jeśli ktoś lub coś stanie się ważniejsze od Niego, człowiek marnuje swoje życie. Tylko Bóg może dać życiu pełnię. Jest nią On sam tu, na ziemi, a przede wszystkim w wieczności.

Wielu rzeczy Jezus Mistrz chce nauczyć swoich uczniów wszystkich epok. Dzisiejsza lekcja brzmi: „Kto się wywyższa, będzie poniżony” (Łk 14, 11). Pokora jest jedną z podstawowych cech chrześcijanina. Jezus potwierdził to całym swoim życiem. Maryja przy zwiastowaniu określiła siebie Służebnicą Pańską. Święty Paweł napominał Rzymian: „Nie zabiegajcie o to, co wyniosłe” (Rz 12, 16). Dlaczego mam zapominać o sobie? Odpowiedź jest prosta. Jeśli nie postawię Boga i drugiego człowieka w centrum swojego życia, zmarnuję je. Pycha będzie kazać mi wierzyć, że jestem najważniejszą osobą i wszystko ma być podporządkowane mnie. Z Bogiem włącznie. Wiara musi być budowana na prawdzie. Stąd św. Teresa określała pokorę jako kroczenie w prawdzie. A prawda jest taka, że Jezus przyszedł na świat jako wyzwalająca, bezinteresowna miłość. W tym mam Go naśladować, a bezinteresowność powinna się stać towarzyszką mojego myślenia i działania.

Dla Izraelitów było oczywiste, że wszyscy oni będą mieć miejsce w królestwie Bożym i cieszyć się otrzymanym zbawieniem. Pytanie z dzisiejszej Ewangelii wydaje się wyrazem zainteresowania losem nie-Izraelitów i ostateczną liczbą zbawionych. W odpowiedzi Jezus zwraca uwagę na warunki niezbędne, aby wejść do zapoczątkowanego przez Niego królestwa. Czy współczesny człowiek stawia sobie pytanie o swoje własne wieczne szczęście? Pytanie o zbawienie jest pytaniem o Boga i o relację z Nim. Zbawienie nie jest złotym dyplomem wręczanym przy bramie nieba, lecz wejściem w osobistą, niekończącą się relację miłości z Ojcem. To pytanie pomaga w nawracaniu się, zrywaniu z grzechem, z okazją do niego, w wybieraniu Boga. Póki żyję, nigdy nie jest na to za późno. Jezus chce przypomnieć, że w relacji z Nim nie ma automatyzmu ani konieczności. Jedynym zabezpieczeniem mojej wolności jest Jezus. Tylko w Nim jest moje zbawienie.

Każdy, kto ma świadomość, jak wielkie i niewysłowione są Boże dary udzielone nam w Chrystusie, chciałby je jak najlepiej przyjąć i jak najowocniej spożytkować, aby w ten sposób oddać chwałę Bogu i uczynić swoje życie szczęśliwe. Jezus dziś mówi: „Szczęśliwi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy przyjdzie” (Łk 12, 37). Dziwna może się wydawać ta Jezusowa recepta na szczęście. Czuwanie kojarzy się przecież z życiem w napięciu, w ciągłym niepokoju. Ale ta recepta pochodzi od Jezusa, nie jest ludzkim wymysłem. To w pewien sposób egzamin z wiary, która musi być nieustannie poddawana próbom, aby stawała się coraz mocniejszym fundamentem dla gmachu życia, nie tylko własnego. Wiara w obietnice Jezusa oczyszcza niepewność czuwania z pomysłów budowania królestwa tu, na ziemi. Uczy właściwych kryteriów oceny rzeczywistości i działania. Służyć, czyli realizować to, co Bóg mi powierzył, to najlepszy sposób na szczęście.

Panie, naucz nas modlić się”
Wiara jest relacją osobową, czyli spotkaniem Boga z człowiekiem. Jej wzrost zależy od stałości i jakości komunikacji z Bogiem. Jej wyrazem jest codzienna modlitwa. Dziś Jezus przypomina, jak jest ona ważna. W modlitwie zawsze będę uczniem. Nawet ucząc jej innych (np. dzieci), sam potrzebuję postawy pokornej otwartości. Po raz kolejny proszę Jezusa, aby pomógł mi w dialogu z Bogiem. Jezus pokazuje mi trzy ścieżki i zachęca, aby iść nimi wszystkimi. Na modlitwie mam prosić, w ten sposób wyrażam wiarę w dobroć i wszechmoc Boga, który nigdy nie pozostawia mojej modlitwy niewysłuchanej. Na modlitwie mam wreszcie kołatać, angażować w ten dialog całego siebie z całym swoim życiem. W modlitwie Ojcze nasz to wszystko znajdę. Codziennie, bez wyjątku.

Dialog zbawienia
Zbawienie to nie tylko sprawa własna ludzi albo tylko zależna od Boga. To rzeczywistość, która tworzy się w spotkaniu Bożego daru z wolną wolą człowieka. To toczący się codziennie dialog Boga i człowieka na temat zbawienia. Bóg mówi: – Kochaj całym sercem, kochaj jak siebie samego. Człowiek pyta: – Kogo mam kochać?. Bóg mówi: – Wszystkich, których spotkasz na swojej drodze. Wszystkich bez wyjątku, bo chodzi przecież o osiągnięcie zbawienia, a ku temu nie ma innej drogi niż całkowita miłość. Jezus, który z troską pochyla się nad wszystkimi „wpółumarłymi”, zachęca dziś na nowo do odpowiedzi czynem. Widząc potrzebę miłości, należy działać, a nie pytać, czy temu lub tamtemu człowiekowi warto okazać miłosierdzie. Zbawienie to logika Bożej miłości, która pochyla się nad każdym. On postawił mnie tam, gdzie jestem, nie po to, abym wzbudzał pytania, lecz był odpowiedzią.